Οι αγαπητές του μέλλοντός μας μέρες
αραδιασμένες στέκονται μπροστά μας
σαν μια σειρά κεράκια αναμμένα
χρυσά, ζεστά και ζωηρά κεράκια
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κατάμαυρα κεριά, ψυχρά, λιωμένα.
Δεν θέλω να τα βλέπω, με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Eμπρός κυττάζω τ' αναμμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μην ιδώ και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου