Πέφτει πάνω μου μια άχρωμη
νυχτερινή σιωπή και ούτε ένα λόγο δεν βρίσκω
που να θάβει τα σκοτάδια της.
Φοράω μηχανικά τη ροζ ζακέτα
και αποτραβιέμαι από τον αχό του κόσμου
παρέα με τις πολλές ιδέες των τρελών
που ζητούν να βρουν τ' όνειρο
σε απλά συνηθισμένα πράγματα.
Με θολή ματιά αγναντεύουμε
τους διαβάτες των θλιμμένων
τοπίων του φθινοπώρου, καράβια που
φεύγουν κάτι συννεφιασμένες Κυριακές
για μακρινές πολιτείες και τόπους αλαργινούς,
έναστρες βραδιές νοσταλγικών προορισμών
ενός ξεχασμένου γαλήνιου καλοκαιριού.
Μέσα από θλιβερά μεγάλα μυστικά
βλέπουμε φτωχούς και ιππότες να επιζητούν
το ξεχασμένο τόπι της νιότης
ώσπου να έρθει η επόμενη τραγωδία.
Σιωπηλές κραυγές στα πεζοδρόμια
στις στράτες του μυαλού και
στις ακρογιαλιές του κόσμου
να μας θυμίζουν τον ρόλο της μάνας.
Πετάμε τη σκούφια μας για την Ελευθερία
δίχως να λογαριάζουμε τους λυσσασμένους λύκους
που με την πρώτη ευκαιρία μας τρώνε το δέρμα
και τα ρούχα μας ματώνουν την ώρα που
τα κρεμάει επάνω σε σταυρό η Ελλάδα...
Ξέρω να μετράω τα δάχτυλά μου όταν
οι αιγαιοπελαγίτικες εικόνες μου λένε πως
πρέπει να φοβάμαι εκείνους που δεν ονειρεύονται,
που δεν παλεύουν για το αίσθημα της ανθρωπιάς
και που δεν βρίσκουν το κουράγιο
ν' αναμετρηθούν με το Θεό τους...
(Στα χέρια μου υπάρχουν όλα όσα θέλω)
Ο Τιμονιέρης-Αλκίνοος Ιωαννίδης & Σωκράτης Μάλαμας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου