Έβαλε τα χέρια στις
τσέπες για να ζεσταθεί και βρήκε μια σοκολάτα γάλακτος μαζί με μια τσιχλόφουσκα
με γεύση φράουλα τυλιγμένη σε κάτι ξεχασμένα ανάλατα πατατάκια.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και έβγαλε ένα αρρωστημένο φφφφφφ.!
Αέρα κοπανιστό,
μια τρύπα στο νερό, όπως όταν στάζει από το σωλήνα.
Περίμενε εκεί, στα σκοτάδια, εκεί που έσταζε το νερό στα
δευτερόλεπτα εδώ, κι εκεί,
περίμενε να καταλάβει το χρόνο, τον πόνο, το θυμό...
πάντα με φρόνιμη πληρότητα και αδικαιολόγητη
έκπληξη γα τη δύναμη που κρύβει η θέληση.
Κατάλαβε πως ήταν πλέον αργά για εξηγήσεις.
Μα θα μου πεις έτσι συμβαίνει, καταλαβαίνεις πάντα πολύ αργά
αυτό που θα έπρεπε να καταλάβεις πολύ νωρίς, εκ των υστέρων, δηλαδή όταν είναι
ήδη πολύ αργά.
Να καταλάβει.!
Μα τι συνονθύλευμα αναμνήσεων και προσδοκιών η σημερινή έξοδος
προς το νέο φωτοβόλο αστέρι της νύχτας.
Κι έμαθε; σιγά-σιγά,
Ποιός ήταν και ποιός είναι...
