Αλήθειες Γεμάτες Αναμνήσεις...

Οι φιλοι ολοι σκορπισαν.

Σιγα σιγα, εφυγαν ολοι.

Ο

ενας

μετα

τον

αλλον.

Σχεδον ανεπαισθητα.

Χωρις να το καταλαβω.

Παρασυρθηκαν σα χνουδια στον ανεμο.

Χαθηκαν.

Αργα αργα.

Μα στ αληθεια σα σιφουνες ξεχυθηκαν βροντηξαν πισω πορτες κι εξαφανιστηκαν.

Απροσδοκητα εντελει.

Ο καθενας στη δικια του κατευθυνση.

Ειπανε λεει

στο μελλον να ξανανταμωσουν.

Νικητες, ευτυχεις και πλουσιοι.

Μα φευγοντας

απ τη βιασυνη

επεσε του καθενος και χαθηκε

Ενας ορκος,

λιγες σημαιες

και καποια εφοδια .

Και τωρα,

που απεκλεισαν καθε επιστροφη

κανεις δε μοιαζει

Ουτε νικητης

Ουτε ευτυχης

Ουτε πλουσιος.

ΤΟ ΕΚΑΨΑ . . .

ΤΟ ΠΕΤΑΞΑ . . .

ΜΟΥ ΦΤΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ . . .