ο Αέρας

Αποφάσισε ο Αέρας μια μέρα να κάνει ζαβολιές. Να κατεβεί χαμηλά και να πειράξει όποιον έβρισκε. Να ανακατέψει μαλλιά, να στροβιλίσει τη σκόνη σαν μπαλαρίνα, να κυνηγήσει τα φύλλα, να λυγίσει τα δέντρα, να κοκκινίσει κοριτσίστικα μάγουλα.
Δεν ευχαριστιόταν όμως, Ήθελε λίγη παραπάνω δράση, λίγη ακόμα ένταση.
Έτσι πήγε προς το Νερό, Δεν του άρεσε η γαλήνη του και σκέφτηκε να το ξεσηκώσει λίγο, να το ταράξει, να το ζωντανέψει.

Στην αρχή φύσηξε απαλά, ένας σιγανός ψίθυρος, μια πνοή και το Νερό ρίγησε. Ο Αέρας χαμογέλασε και συνέχισε το φύσημα πιο δυνατά, προκαλώντας ανατριχίλα και γλυκιά αναστάτωση στον υδάτινο γίγαντα.
“Τι πας να κάνεις? “ρώτησε, μα ο Αέρας δεν απάντησε και συνέχισε το αλλόκοτο παιχνίδισμα.

Φυσούσε δυνατά και το Νερό άρχισε να κυματίζει. Δεν μπορούσε να καταλάβει αυτό το παράξενο παιχνίδι ,δεν ήξερε αν του άρεσε ή όχι. Σα μαγεμένο χόρευε στον ανεξέλεγκτο ρυθμό του Αέρα.

Αφέθηκε ανίκανο να σταματήσει να φουντώνει, να ξεσηκώνεται, να φουσκώνει, έτοιμο να πλημμυρίσει τα πάντα γύρω του.

Ο Αέρας το οδηγούσε όπως ο μαέστρος διευθύνει την ορχήστρα του και οι Θεοί από ψηλά κοιτούσαν άφωνοι, αυτό το ασύλληπτο ταίριασμα. Σαν μία πάλη δύο σωμάτων, χωρίς νικητή και νικημένο, ένα σμίξιμο ηδονικό και τόσο απόλυτο.
Το Νερό δεν άντεξε και ξεχείλισε, έφτασε στη Γη και την πότισε.

Η Φωτιά παρατηρούσε από μακριά, περιμένοντας τη σειρά της, να νοιώσει το άγγιγμα του Αέρα μέσα της, να του δείξει πως δεν φοβάται το πέρασμά του από πάνω της. Να δούνε όλοι πόσο ζωηρή γινόταν μόλις την ακουμπούσε.

Ωωω!!! πόσο δύναμη είχε αυτό το στοιχειό της φύσης. Όλα τα ανακάτευε, όλα τα ξεσήκωνε ,όλα τα ξυπνούσε από το λήθαργο τους. Δεν καθόταν λεπτό ήσυχος.
Το Νερό δεν άντεχε άλλο κι άρχισε τα παρακάλια. Ανέβηκε ψηλά στα σύννεφα εκλιπαρώντας για λίγη βοήθεια. Τα σύννεφα αρνήθηκαν και το έστειλαν πίσω, μεταμορφώνοντας το σε όμορφες στρόγγυλες σταγόνες, που έπεφταν σιγά σιγά, επάνω στα πρόσωπα ενός ζευγαριού που ορκιζόταν αιώνια αγάπη. Μπλέχτηκε στα δάκρυα τους και κύλησε στη Γη, που θυμωμένη με τον Αέρα του ζητούσε να σταματήσει το παράλογο παιχνίδι του.

Άρχισε να βραδιάζει, ο Αέρας ικανοποιημένος που ζωντάνεψε το ήρεμο Νερό, σταμάτησε να φυσά δυνατά, κόπασε την δύναμή του κάνοντας την κάθε του κίνηση να θυμίζει τρυφερό φιλί.

Το Νερό καταλάγιασε την ορμή του, ίσα που κυμάτιζε απαλά και σε λίγο χαιρέτησε το Φεγγάρι με ένα τελευταίο ρίγος πριν γαληνέψει τελείως.

Ο Αέρας πέταξε ψηλά, σφυρίζοντας χαρούμενος μέχρι που ξέπνοος ακούμπησε στα σύννεφα, σχεδιάζοντας την επόμενη ζαβολιά του!

Νίκος Πορτοκάλογλου - Γίνε Κομμάτια

Ξέχασα τ' όνομά μου, το δρόμο, τα κλειδιά...

Απόψε, καρδιά μου, ποιος φεύγει, ποιος γυρνά;

Ποιο σκοτεινό φεγγάρι, ποια δίψα, ποια φωτιά;

Ποια τρέλα, ποια ζάλη, απόψε σ' οδηγά;

Κλείσε τα μάτια, κλείστα και χόρεψέ μου,

γίνε κομμάτια, τη νύχτα χάρισέ μου,

άνοιξ' τα χέρια, σήκω και χόρεψέ μου,

μέχρι τ' αστέρια, τη νύχτα χάρισέ μου...

Κάποιος σε περιμένει, κάπου έξω μακριά...

Μα η νύχτα πως βγαίνει, σ' αυτή την ερημιά;

Τελειώσαν πια τα λόγια, τελειώσαν τα λεφτά,

Μα δωσ' μου τη φλόγα, κι ανάβω πυρκαγιά...

Κλείσε τα μάτια, κλείστα και χόρεψέ μου,

άνοιξ' τα χέρια, σήκω και χόρεψέ μου...

Στίχοι: Νίκος Πορτοκάλογλου

Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου

Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Πορτοκάλογλου

& Ανδριάνα Μπάμπαλη ( Ντουέτο )

Ελευθερία Αρβανιτάκη - Γιατί

Ποιος μεθυσμένος άνεμος σ' έφερε εδώ
αν θες την πόρτα χτύπα μου μα δε θα βγω
κλείσε καλά τα μάτια σου για να κρυφτώ
όσα μαζί δεν είδαμε βλέπω εγώ

Αχ ό,τι έχει αρχή δε μπορεί
να μην έχει και τέλος

Τριάντα και τρία πέρασαν χρόνια πολλά
τριάντα και πια σε γνώρισα για τα καλά
κι αν λίγα μόνο ζήτησες πήρες πολλά
δεν σου ανοίγω μάτια μου άλλη φορά

Αχ ό,τι έχει αρχή δε μπορεί
να μην έχει και τέλος

Γιατί θες να σου απαντήσω εγώ γιατί
όλη η ζωή σου χάνεται πριν την χαρείς
μα δεν πίστεψες ποτέ μωρό μου εσύ
στη δύναμη, στη δύναμη κάθε στιγμής...

Στίχοι: Σταμάτης Σπανουδάκης

Μουσική: Σταμάτης Σπανουδάκης

Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη