Το χρώμα του δέρματος

Γραμμένο από ένα παιδί από την Αφρική.

Προτάθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη

ως το καλύτερο ποίημα του 2006.

Όταν γεννιέμαι, είμαι μαύρος
Όταν μεγαλώσω, είμαι μαύρος
Όταν κάθομαι στον ήλιο, είμαι μαύρος
Όταν φοβάμαι, είμαι μαύρος
Όταν αρρωσταίνω, είμαι μαύρος
Κι όταν πεθαίνω, ακόμα είμαι μαύρος
Κι εσύ λευκέ άνθρωπε
Όταν γεννιέσαι, είσαι ροζ
Όταν μεγαλώνεις, γίνεσαι λευκός
Όταν κάθεσαι στον ήλιο, γίνεσαι κόκκινος
Όταν κρυώνεις, γίνεσαι μπλε
Όταν φοβάσαι, γίνεσαι κίτρινος
Όταν αρρωσταίνεις, γίνεσαι πράσινος
Κι όταν πεθαίνεις, γίνεσαι γκρι
Και λες εμένα έγχρωμο;

Παύλος Παυλίδης - Το Στοιχειωμένο Σπίτι

Άσε να μπει λιγάκι φως σ' αυτό το σπίτι,
τόσα μερόνυχτα που έμενε κλεισμένο
όσοι το βλέπανε το λέγαν στοιχειωμένο,
πετάγαν πέτρες να του σπάσουν το φεγγίτη...

Κάτι Τρίτες που τα βράδια ήτανε κρύα,
τους τρόμαζε κι εκείνο τρομαγμένο
έτσι όπως του 'χανε στην πόρτα καρφωμένο
ένα μεγάλο σιδερένιο Δεκατρία...

Άσε να μπει λιγάκι φως μες στην ψυχή μου,
αυτή η πόρτα ήταν για χρόνια σφραγισμένη,
πίσω της πάγωνε, κρυβόταν φοβισμένη,
παραδομένη στο σκοτάδι η ζωή μου...

Μην τη φοβάσαι την αράχνη που 'χει φράξει
τόσα παράθυρα που κάποτε κοιτούσαν
έξω στο δρόμο τους ανθρώπους που περνούσαν,
μη με ρωτάς που το 'χει βρει τόσο μετάξι...

Άσε να μπει λιγάκι φως σ' αυτό το σπίτι,
τόσα δωμάτια, τόσα χρόνια τόσο άδεια
γέμισε ο χρόνος τους καθρέφτες του σημάδια,
γέμισε ο πόνος τα θεμέλια δυναμίτη...

Ποιος να 'χει τώρα το κλειδί; που να το κρύβει;
σε ποιου χαμένου πηγαδιού τη μαύρη κοίτη,
ποιος να 'ναι αυτός που τόσο επίμονα κοιτάζει
μέσα απ' το δάσος σ' αυτό το σπίτι...

Έλα και κάθισε για λίγο εδώ κοντά μου,
άπλωσε σ' ένα βλέμμα όλη τη ζωή σου,
μπορεί να έμενες παλιά εδώ θυμήσου,
νομίζω σ' έχω ξαναδεί στα όνειρα μου...