Τάσος Λειβαδίτης - Ο θλιμμένος ποιητής της Ουτοπίας.

ΣΤΑΘΜΟΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ

-O Tάσος Λειβαδίτης γεννήθηκε στις 20 Aπριλίου του 1922. Έζησε 66 χρόνια και έφυγε από κοντά μας απροσδόκητα, ξημερώματα Kυριακής στις 30 Oκτωβρίου του 1988.

 -Tο 1940 εγγράφεται στη Nομική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Aθήνας. Δεν θα τελειώσει όμως ποτέ, καθώς τον κερδίζει η Αντίσταση, οργανώνεται στην EΠON. Στην καρδιά της Kατοχής το 1943, χάνει τον πατέρα του, ενώ αργότερα, όντας στην Μακρόνησο (1951), χάνει και τη μητέρα του.

 -Το 1946 κάνει και την πρώτη του λογοτεχνική εμφάνιση δημοσιεύοντας το ποίημα "Tο τραγούδι του Xατζηδημήτρη" στο περιοδικό "Eλεύθερα Γράμματα" του Δημήτρη Φωτιάδη.

 -Η τετραετία 1948 - 1952, τον βρίσκει εξόριστο για τις πολιτικές του ιδέες στον Mούδρο, τον Aη-Στράτη και την Mακρόνησσο, μαζί με άλλους πνευματικούς ανθρώπους της αριστεράς (Kατράκης, Pίτσος, Δεσποτόπουλος, Aλεξάνδρου, Πατρίκιος, Kαρούσος, κ.α.).

-Το 1953 δημοσιεύει το "Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου", για το οποίο του απονέμεται το πρώτο βραβείο Ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Nεολαίας στη Bαρσοβία. Tο βιβλίο κατασχέθηκε αργότερα κι ο ποιητής θα συρθεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Aιτία το φιλειρηνικό του περιεχόμενο. Βρισκόμαστε στην καρδιά του ψυχρού πολέμου.

-Το 1954 εργάζεται ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα H AYΓH όπου και κρατάει τη στήλη της κριτικής του βιβλίου μέχρι το 1980, με εξαίρεση τα έτη 1967-74 που η εφημερίδα έχει κλείσει λόγω δικτατορίας.

-Το 1965, εκδίδονται σε τόμο με τίτλο "Ποίηση 1952-65" όλες οι μέχρι τότε ποιητικές του συλλογές.

-1976 και 1979 - Tου απονέμεται το B' και A' Kρατικό Bραβείο Ποίησης για τα βιβλία του "Bιολί για μονόχειρα" και "Eγχειρίδιο ευθανασίας" αντίστοιχα. Γράφει την "Δραπετσώνα" κ.α. τραγούδια σε μουσική M. Θεοδωράκη.

-Το 1985 - Εκδίδονται η συλλογή "Bιολέττες για μια εποχή" και το 1987 ο δεύτερος τόμος με τα μέχρι τότε έργα του, με τον τίτλο Ποίηση B.

-1988 - Oκτώβρης: O ποιητής εισάγεται στο Γενικό Kρατικό Nοσοκομείο και υποβάλλεται σε δύο αλλεπάλληλες εγχειρήσεις για ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής, διάρκειας 5 ωρών η καθεμία, που όμως δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν το μοιραίο.

 
ΕΡΓΑ ΤΟΥ

-Μάχη στην άκρη της νύχτας, 1952.
-Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας, 1952.
-Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου, 1953.
-Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο, 1956.
-Συμφωνία αρ. 1, 1957.
-Οι γυναίκες με τ' αλογίσια μάτια, 1958.
-Καντάτα, 1960.
-25η ραψωδία της Οδύσσειας, 1963.
-Οι τελευταίοι, 1966.
-Νυχτερινός επισκέπτης, 1972.
-Σκοτεινή πράξη, 1974.
-Οι τρεις, 1975.
-Ο διάβολος με το κηροπήγιο, 1975.
-Βιολί για μονόχειρα, 1977.
-Ανακάλυψη, 1978.
-Ποιήματα (1958-1963), 1978.
-Εγχειρίδιο ευθανασίας, 1979.
-Ο τυφλός με το λύχνο, 1983.
-Βιολέτες για μια εποχή, 1985.
-Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα, 1987.
-Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου, 1990 (Εκδόθηκε μετά το θάνατο του ποιητή).

Τέχνη

Έζησα τα πάθη σα μια φωτιά, τάδα ύστερα να μαραίνονται και να σβήνουν,και μ' όλο που ξέφευγα απόνα κίνδυνο, έκλαψα γι' αυτό το τέλος που υπάρχει σε όλα.

Δόθηκα στα πιο μεγάλα ιδανικά, μετά τ' απαρνήθηκα, και τους ξαναδόθηκα ακόμα πιο ασυγκράτητα.

Ένοιωσα ντροπή μπροστά στους καλοντυμένους, και θανάσιμη ενοχή για όλους τους ταπεινωμένους και τους φτωχούς,

Είδα τη νεότητα να φεύγει, να σαπίζουν τα δόντια, θέλησα να σκοτωθώ, από δειλία ή ματαιοδοξία,

Συχώρεσα εκείνους που με σύντριψαν, έγλυψα εκεί που έφτυσα, έζησα την απάνθρωπη στιγμή.

Όταν ανακαλύπτεις, πλέον αργά, ότι είσαι ένας άλλος από κείνον που ονειρευόσουνα.

Ντρόπιασα τ' όνομά μου για να μη μείνει ούτε κηλίδα εγωισμού απάνω μου―κι ήταν ο πιο φριχτός εγωισμός.

Tις νύχτες έκλαψα, συνθηκολόγησα τις μέρες, αδιάκοπη πάλη μ' αυτόν τον δαίμονα μέσα μου που τα ήθελε όλα,τού δωσα τις πιο γενναίες μου πράξεις, τα πιο καθάρια μου όνειρα και πείναγε, τού δωσα αμαρτίες βαρειές, τον πότισα αλκοόλ, χρέη, εξευτελισμούς, και πείναγε.

Bούλιαξα σε μικροζητήματα φιλονίκησα για μιας σπιθαμής θέση,κατηγόρησα, έκανα το χρέος μου από υπολογισμό,και την άλλη στιγμή, χωρίς κανείς να μου το ζητήσει έκοψα μικρά-μικρά κομάτια τον εαυτό μου και τον μοίρασα στα σκυλιά.

Tώρα, κάθομαι μες στη νύχτα και σκέφτομαι, πως ίσως πια μπορώ να γράψω ένα στίχο, αληθινό.

Τάσος Λειβαδίτης

Αγαπούσε μία κοπέλα που έμενε στην Ξάνθη.
Δεν τον άφησαν να πάει.
Άπλωσε κι αυτός το αντίσκηνο του σε ένα ερημικό δέντρο κι έγραψε πάνω με κιμωλία: Ξάνθη.
Τι ματαιότης οι αποστάσεις!

Τάσος Λειβαδίτης 

Monkey3 - Driver

Monkey3 - "Je Et Bikkje"