Γι΄αυτό η απελπισία στην Ορθόδοξη παράδοση είναι η μεγαλύτερη απο τίς αμαρτίες, η χειρότερη, η πιό ύπουλη. Αν δεν είχε απελπιστεί θα αρκούσε μια συγγνώμη απο καρδιάς, μια μεταμέλεια, ενα αληθινό χαμόγελο, ένα δάκρυ, λίγη αγάπη δηλαδή, όχι για να σωθεί πιά ο Χριστός (που έτσι κι αλλιώς ακολουθούσε ήδη τον δρόμο της απόλυτης ταπείνωσης για τον οποίον και ήταν προορισμένος), αλλά για να συνεχίσει ο Ιούδας να συγκαταλέγεται ανάμεσα στούς αγαπημένους μαθητές του – όπως ο Πέτρος που τον αρνήθηκε τρείς φορές, αλλά απο φόβο, απο ανθρώπινη αδυναμία, απο δειλία – όχι απο έλλειμα αγάπης.
Κάποιοι «παλιοί» και μερικοί σύγχρονοί μας Χριστιανοί, εκτός απο τίς Παρασκευές, νηστεύουν και τις Τετάρτες όλου του χρόνου σε ανάμνηση αυτής της φριχτής κι άδικης προδοσίας, της μέρας που ο Ιούδας πήγε και βρήκε τους αρχιερείς και «τα κανόνισε», καταδικάζοντας έτσι, πρώτα απ΄όλα τον εαυτό του. Δεν ήταν ούτε η προδοσία, ούτε τα τριάντα αργύρια, ούτε οι επιπτώσεις που είχαν οι πράξεις του που τον καταδίκασαν σε τέτοια σκληρή μοίρα. Είπαμε, πήγε πίσω στούς αρχιερείς και τούς τα πέταξε στα μούτρα τα τριάντα βρωμοαργύρια τους, αλλά ούτε κι΄αυτοί δεν τα θέλανε πιά, δεν ξέρανε τι να τα κάνουνε – κι΄αγόρασαν μ΄αυτά τον αγρόν του Κεραμέως, έναν καταραμένο τόπο, άγονο και άχρηστο. Κανείς δεν τα ήθελε αυτά τα βρώμικα λεφτά : Οι μεν αρχιερείς γιατί ήταν «βαμμένα με αίμα», ο δε Ιούδας γιατί τα σιχαινότανε επειδή είχε καταλάβει το λάθος του αλλά δεν είχε τα κότσια να αναλάβει και την ευθύνη αυτού του λάθους, να ζήσει με αυτό, να ζητήσει μια συγγνώμη, να στάξει ένα δάκρυ για τον αδερφό του που προχωρούσε για τον Σταυρό.
Δεν είχε καταφέρει να μετανοιώσει γιατί είχε απελπιστεί. Δεν πίστευε πιά οτι υπήρχε σωτηρία μετά απο τέτοια χοντράδα που είχε κάνει και καταδίκασε ο ίδιος τον εαυτό του. Αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο μάθημα της σημερινής ημέρας : Οτι δεν πρέπει ποτέ να απελπιζόμαστε. Πρέπει, οτι κι αν κάναμε, όσο βαρύ κι αν ήτανε, όσο κακό και αν προκάλεσε, να βρίσκουμε τη δύναμη να παραδεχόμαστε τη «στραβή» και να προχωράμε. Θα εκπλαγούμε πόσο θα μας στηρίξουνε οι συνάνθρωποί μας, συχνά και αυτοί οι ίδιοι που υπέστησαν το «βάσανο» της κακίας μας.
Απο σήμερα και μπρός η εξέλιξη είναι γρήγορη και η μεταφυσική αποκτά δυναμική μεγάλη – για όσους βέβαια την «παρακολουθούν». Σε όλη την σημερινή, σύγχρονη Ελλάδα (που, με τέτοιες δυσκολιες που περνάμε, προσευχόμαστε και ελπίζουμε όλοι να παραμείνει Γεωγραφικά απείραχτη, όπως την βρήκαμε αυτοί που εξηνταρίζουμε όπου νάναι - και να μην αρχίσει να εκποιείται έναντι των χρεών που εμείς, «η γενιά της μεταπολίτευσης» δημιουργήσαμε), σε πόλεις και χωριά και κωμοπόλεις, δίπλα στο κύμα και στίς βουνοκορφές, σήμερα, Μεγάλη Τετάρτη, εκτός απο την Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων που τελείται πολύ νωρίς το πρωϊ (στίς 7) όπου υπάρχει «ψάλτης και παπάς», στίς 5 το απόγευμα τελείται η Ακολουθία του Ευχελαίου (που θερμά συνιστάται σε όσους έχουνε την ανάγκη να ευεργετηθούν απο το ευλογημένο αυτό «χρίσμα», το λαδάκι), και αργότερα, αλλού στίς 7, αλλού στίς 7 και μισή, θα τελεσθεί η Ακολουθία του Ιερού Νιπτήρος – που προηγείται του Μυστικού Δείπνου και δρομολογεί πιά τα μεγάλα Πάθη που θα ακούσουμε αύριο, Μεγάλη Πέμπτη, που διαβάζονται τα «Δώδεκα Ευαγγέλια».
Έτσι, με δώδεκα στάσεις, θα καταλήξουμε, σαν αρπαγμένοι σε μια νεφέλη, μπροστά στον Σταυρό, τα καρφιά και τον Θάνατο – την κάθοδο στον Άδη.
Άρης Δαβαράκης
Καλοκαιρινή Βροχή - Ευανθία Ρεμπούτσικα
4 σχόλια:
Αυτό το κείμενο το έγραψες εσύ ή άλλος; Γιατί στο τέλος γράφεις ένα όνομα...Anyway. Απλά θέλω να πω αν αυτά είναι τα πιστεύω σου ή απλά κάτι που σου άρεσε...
Αναφορικά με τον Ιούδα, πιστεύω ότι ήταν απο τα μεγαλύτερα κεφάλαια στην ιστορία της θρησκείας μας. Ο Χριστός έπρεπε να πεθάνει. Δε θα μπορούσε να αμαρτήσει, άρα κάπως έπρεπε να βρει το θάνατο ώστε να αναστηθεί και να αποδείξει σε εμάς ότι νικάει και τον θάνατο.
Τώρα σχετικά με την απελπισία πιστεύω και γω ότι έχεις δίκιο. Δε βοηθάει πουθενά για πουθενά. Είναι όμως πολύ δύσκολο να βγεις απο αυτήν αν πέσεις μέσα... Θέλει δύναμη και ανθρώπους δίπλα σου!
Πολύ θρήσκα σε βρίσκω πάντως, ελπίζω να είσαι με τη θρησκεία και όχι με την εκκλησία :)
Φιλάκια και χρόνια πολλά!
Εγώ θα ευχηθώ καλό μήνα και καλό Πάσχα..απλά...:)
Καλέ μου Άνεμε,
Το κείμενο δεν είναι δικό μου αλλά μου άρεσε ο τρόπος που περιγράφει τα μυστήρια τις Μεγάλης Εβδομάδας.
Τα Πάθη και η Ανάσταση του Κυρίου για εμένα συμβολίζουν ότι όσα και αν έχουμε περάσει στη ζωή ακόμα και αυτά που θα περάσουμε (που είναι πολλά) και τα περισσότερα άσχημα, πάντα θα πρέπει να ελπίζουμε για το καλύτερο.
Ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει καθημερινά το δικό του Σταυρό και κάποια στιγμή πιάνει πάτο, μετά έρχονται καλύτερες μέρες και ο φαύλος κύκλος της ζωής συνεχίζει...
Αυτό που πιστεύω εγώ είναι ότι δεν πρέπει να απελπιζόμαστε.
Φιλιάαα
Χρόνια Πολλά
inMUSIClost,
Απλά και όμορφα :)
Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα
Δημοσίευση σχολίου