Incomplete

Ξενύχτησα και εγώ μαζί της
στα σύννεφα στ’ αστέρια της
από το γλυκό κρασί της
στο μεθυσμένο ουρανό της

Ταξίδεψα με τον άνεμο
και σε θυμήθηκα
μα το γλυκό του σφύριγμα σταμάτησε
λες και κάποιος θεός τ’ αποφάσισε

Και είναι τόσο μεγάλη η επιθυμία μου
να σ’ αγγίξω που ξεπερνάει τα όρια της τρέλας
κλείνω τα μάτια μου και απλώνω το χέρι μου
-δες καθαρά -μην φοβηθείς -μα η αγάπη κρύφτηκε



Τι νύχτα και αυτή
Ήρθε σαν μια μικρογραφία της ζωής και έγινε πια ανάμνηση




Τι κρίμα που' μαι που' μαι πλατάνι που θέλει χώρο και μονάχο ν' απλωθεί
Και συ λυγμός σε αρχαίο ροδάνι που τρίζει πόθους μα σωπαίνει
Κάθε αυγή



Και θα μπορούσες να κρατήσεις το χέρι μου για λίγο ακόμα, να κάπως έτσι...

Τι κρίμα να’ σαι πολύ κοντά μου κι έγινε ο πόνος μου πιο μαλακός
Τι κρίμα να’ σαι πολύ μακριά μου κι έγινε ο ουρανός πιο σκοτεινός

Έγινε ο ουρανός μια άσπρη σκόνη δε λιώνει με ..... και μ’ αγαπάς
Έγινε ο ουρανός σαν τη ζωή μας ..................................

Incomplete

Υπόγεια Ρεύματα - Κινέζικο Πορτρέτο

 Αν ήμουν άνεμος θα 'μουν ο λίβας
Κι εσύ μικρούλα αύρα του καλοκαιριού
Κι αν ήμουν δάκρυ θα 'μουν καράβι
Που αψηφάει τις καταιγίδες του ουρανού

Αν ήμουν χρώμα θα 'μουν γαλάζιο
Όπως της θάλασσας που με τραβάει μακριά
Και θα 'σουν νούφαρο στα μοβ ντυμένο
Σε λίμνης πράσινα ακίνητα νερά

Πουλί να ήμουν να 'μουν γεράκι
Κορφές να βλέπω με τον κόσμο να γελώ
Κι εσύ μικρό στη γη ρυάκι
Να χαμηλώνω και να ξεδιψώ

Τι κρίμα που 'μαι δέντρο σε μνήμα
Σε δάσος σκοτεινό και σιωπηρό
Κι εσύ είσαι μάσκα καλά κρυμμένη
Κάπου στο Ρίο στης σάμπας το ρυθμό

Τι κρίμα που 'μαι, που 'μαι πλατάνι
Που θέλει χώρο και μονάχο ν' απλωθεί
Κι εσύ λυγμός σε αρχαίο ροδάνι
Που τρίζει πόθους μα σωπαίνει κάθε αυγή...