29 Ιανουαρίου 2011

Για την "Alice"


Ήταν ένα κοριτσάκι  που της  έμαθαν να ζει και ν’ αγαπάει, ήταν ένα κοριτσάκι  που της έμαθαν να κάνει όνειρα, ήταν ένα κοριτσάκι  που της έμαθαν να αισθάνεται, ήταν ένα κοριτσάκι αθώο.!

Κάπως έτσι ξεκίνησε και η Alice για τη χώρα των θαυμάτων Και Των Ονείρων.!

Τα χρόνια πέρασαν

Ήταν.! 

Τώρα πια είναι γυναίκα.!

Μια γυναίκα που δείχνει πολύ μεγαλύτερη για την ηλικία της. Θα έλεγα πως φαίνεται να έχει  τα διπλά της χρόνια, ίσως και παραπάνω...

 Όταν  μιλάμε νομίζω πως το πνεύμα της κυριεύεται και πάλι από τη γνώριμη ζεστή παιδικότητα, έτσι όπως τη θυμόμουν παλιά, μα οι σκέψεις της φαίνονται να έχουν χάσει πια κάθε συνοχή και τα μάτια της τα μάτια της είναι σα να πετούν μακριά, εκεί που η σιωπή ντύνεται απειλή, επιθετική, σκληρή, έτοιμη να σου πει πως δεν αντέχει άλλο, πως θέλει να κουρνιάσει, να κλάψει, να ουρλιάξει, πως θέλει να λυτρωθεί.


Μια γυναίκα που γυρνά ξημέρωμα στους δρόμους, δακρύζει την αυγή,  χαμογελά τη δύση, λυπάται για το χθες και χαίρεται που ξημέρωσε και πάλι μια καινούρια μέρα.

Και μου ‘λεγες κι όμως πεθαίνουμε κάθε στιγμή.!

Και μου ‘λεγες κάθε ανάσα μας φέρνει όλο και πιο κοντά στο θάνατο.!

Και μου ‘λεγες αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει.!

Δολοφονημένη Ψυχή.!

Υπάρχεις;


Παντελής Θαλασσινός - Του Παραδείσου Λεμονιά 



Του παραδείσου λεμονιά
ένα κλαδάκι λησμονιά
φύλαξε και για μένα, φύλαξε και για μένα

Που 'χω δυο χρόνια στο λαιμό
δεμένα αναστεναγμό
και χείλη κλειδωμένα, και χείλη κλειδωμένα

Γέμισε μύρα κι ευωδιές το κορμάκι μου
που ανασταίνουν τις καρδιές λεμονάκι μου
που ανασταίνουν τις καρδιές λεμονάκι μου
που σταματούν τον πόνο

Στείλε μου το λευκό σου ανθό με τ' αρώματα
πριν πέσω και πριν μαραθώ σ' άλλα σώματα
πριν πέσω και πριν μαραθώ σ' άλλα σώματα
πριν μπω στον τρίτο χρόνο

Του παραδείσου λεμονιά
κρύψε τα ρούχα του φονιά
στης πίκρας το ντουλάπι,
στης πίκρας το ντουλάπι

Τα ματωμένα τα νερά
να βγάλω πάλι τα φτερά
που μου ‘σπασ' η αγάπη,
που μου ‘σπασ' η αγάπη

Γέμισε μύρα κι ευωδιές το κορμάκι μου
που ανασταίνουν τις καρδιές λεμονάκι μου
που ανασταίνουν τις καρδιές λεμονάκι μου
που σταματούν τον πόνο

Στείλε μου το λευκό σου ανθό με τ' αρώματα
πριν πέσω και πριν μαραθώ σ' άλλα σώματα
πριν πέσω και πριν μαραθώ σ' άλλα σώματα
πριν μπω στον τρίτο χρόνο.!

3 σχόλια:

Άνεμος είπε...

Πού πήγε αυτό το κοριτσάκι, μου λες; Ποιός το άφησε να χαθεί; Ποιός το μεγάλωσε χωρίς να είναι έτοιμο...; Ποιός το δολοφόνησε;

Ακόμα και αν δεν έχουν σημασία τα ερωτήματα, ο φοίνικας γεννιέται ξανά, και η ψυχή μας σε 'κείνον μοιάζει... Μη διστάσεις λοιπόν να την αναστήσεις. Και ελπίζω να το κάνεις σύντομα...

Φιλάκια ανεμούλα !

Prisoned Soul είπε...

Δεν νομίζω να χάθηκε εκείνο το κοριτσάκι, κι αν τώρα το βλέπεις γερασμένο και αφηρημένο, είναι που ακόμη μέσα του υπάρχει ελπίδα για όνειρα που μπορούν να πραγματοποιηθούν...!

Σε φιλώ γλυκά

Ερατώ είπε...

Πάντα υπάρχουν νέες ευκαιρίες, πάντα υπάρχουν πράγματα που αξίζει να ζούμε γι αυτά.
Αρκεί να κοιτάμε μπροστά, γιατί κάθε μέρα είναι και μια καινούργια ευκαιρία.
Φιλιά πολλά!