Το ΣπίΤι

Στο σπίτι ο χρόνος σταματάει.

Κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο.

Υπήρχαν στιγμές που άλλαζα πλευρό και έλεγα μέσα μου…

…«Υπόσχομαι πως θα ονειρευτώ κάτι καλύτερο.!» 

Παρατημένα σε μια γωνιά κάτι ξεθωριασμένα κουτιά με 

φωτογραφίες 

και παλιά παιδικά παιχνίδια. 

Μουσικές ξεχασμένες, μου θύμισαν εφηβεία.

Σχέδια με ήλιους και ζωγραφιές στους τοίχους με κόκκινο 

χρώμα,

τόσο κόKκινοι,

κρυστάλλινοι.

Τόσο όμορφοι. 

Βαδίζω σαν υπνωτισμένη και βγαίνω ξυπόλητη στο μπαλκόνι.

Φυσάει.

Δεν κρυώνω,

ποτέ στη σκέψη για το πώς ήταν η ζωή μου εδώ δεν κρυώνω.


Ανάβω τσιγάρο και χαζεύω την χαραγμένη καρδιά στο ξύλο


δίπλα από το παράθυρο,


«Κρασί;»


«Ναι!»


«Κόκκινο;»


 «Πάντα κόκκινο.!»

Όλες οι αναμνήσεις περνούν σαν εποχές από πάνω μου και με

χαϊδεύουν,


στιγμές με ρωτούν και δεν απαντώ,


ανάμεικτα συναισθήματα σαν τρένα πέφτουν με φόρα επάνω μου,


δεν φρενάρουν,


και οι κουρτίνες κουνιούνται πιο δυνατά,


μάλλον θα βρέξει και δεν θα είναι δάκρυα αλλά ούτε και όνειρα.!

Pink Floyd - Sorrow

The sweet smell of a great sorrow lies over the land
Plumes of smoke rise and merge into the leaden sky
A man lies and dreams of green fields and rivers,
But awakes to a morning with no reason for waking

He's haunted by the memory of a lost paradise
In his youth or a dream, he can't be precise
He's chained forever to a world that's departed
It's not enough, it's not enough

His blood has frozen & curdled with fright
His knees have trembled & given way in the night
His hand has weakened at the moment of truth
His step has faltered

One world, one soul
Time pass, the river rolls

It's not enough it's not enough
His hand has faltered

And he talks to the river of lost love and dedication
And silent replies that swirl invitation
Flow dark and troubled to an oily sea
A grim intimation of what is to be

There's an unceasing wind that blows through this night
And there's dust in my eyes, that blinds my sight
And silence that speaks so much louder than words
Of promises broken...