Την έκανα….Ταράτσα

Μια σχέση δοκιμάζεται στα δύσκολα αλλά κυρίως στα εύκολα. Να χαίρεσαι με τη χαρά του άλλου είναι πολύ πιο δύσκολο από το να συμπάσχεις στις λύπες, πράγμα που όσο αγαθές κι αν είναι οι προθέσεις ενδόμυχα μας προσφέρει μια γλυκιά ανακούφιση, «δεν υποφέρω εγώ».

Απαραίτητη αφετηρία η μη άσκοπη και ανούσια χρήση του όρου φίλος-η!

Παρατήρησα πως την χρήση «ο κολλητός μου-η κολλητή μου» ο κόσμος την έχει ψωμοτύρι! Ένας μήνας παρέα αρκεί για να σε κάνει κολλητό, 2 μαλακίες και μια «εκ βαθέων» εξομολόγηση των αισθηματικών προβλημάτων. Ο χρόνος δεν παίζει τόσο ρόλο όσο η εμπιστοσύνη και η απαραίτητη ζύμωση στη σχέση, όπως και σε κάθε σχέση φιλική, εργασιακή, ερωτική.

Όλοι έχουμε προβλήματα τι να κάνουμε… ΠΩΣ; να δω το ποτήρι μισογεμάτο, (να έχω ψευδαισθήσεις;), αφού ξεκάθαρα το βλέπω μπροστά μου ότι είναι μισοάδειο…
                          
                       Και ναι μπορώ, ναι μπορώ, ναι μπορώ, ναι μπορώ …..

Καμένες Ιθάκες εδώ και εκεί και εγώ να περπατώ δίπλα σε πτώματα.
Ευχολόγια δεν πιάνουν εδώ, αν είχα μόνο μια κίνηση προς την Ευτυχία θα την άρπαζα από τα μαλλιά, αλλά πού τέτοια τύχη. Πόσο μάλλον όταν το τρένο δεν περνάει και δεύτερη φορά. Και θα μου πεις μα καλά μπαίνεις σε βαγόνι που περνάει μόνο μια φορά; Είσαι τρελή; Πάλι στη ταράτσα θα τη βγάλω το βράδυ…

Το ζήτημα είναι πως δεν έχω όρεξη να ετοιμαστώ για πουθενά γιατί απλά νιώθω χάλια. Τι να κάνω; Πάω στο καθρέφτη… «φτου μου, όμορφη είμαι σήμερα» ή μήπως «που πας έτσι ρεεεεε;»  Παίζει, προς τα πάνω ή προς τα κάτω; Κάθε μπαταρία έχει δύο πόλους, αρνητικό και θετικό… Οπότε, ζήτημα επιλογής τι θα ακολουθήσεις.

 

 Κοίτα πως χάνονται οι δρόμοι
μες στους ανθρώπους…
τα περίπτερα πως κρυώνουνε
απ’ τις βρεγμένες εφημερίδες
ο ουρανός
πως τρυπιέται στα καλώδια
και το τέλος της θάλασσας
από το βάρος των πλοίων
πόσο λυπημένες είναι οι ξεχασμένες ομπρέλες
στο τελευταίο δρομολόγιο
και το λάθος εκείνου που κατέβηκε
στην πιο πριν στάση
τα αφημένα ρούχα στο καθαριστήριο
και τη ντροπή σου
ύστερα από δυο χρόνια που βρήκες λεφτά
πως να τα ζητήσεις
πως τσούκου τσούκου
αργά μεθοδικά
μας αλλοιώνουνε
να καθορίζουμε τη στάση μας στη ζωή
από το στυλ της καρέκλας...

                                                        Κατερίνα Γώγου

 

Νάνα Μούσχουρη ~ Ο ταξιδιώτης του ονείρου 

 

 Εδώ σ' αυτό το παραθύρι
κοντά μου κάποτε είχες γείρει
κι από του ήλιου το ποτήρι
να πιούμε μου 'λεγες το φως.

Σκοτάδι τώρα πέφτει μπρος μου
μετρώ την ερημιά του κόσμου
κι εσύ που ήσουν αδερφός μου
λυγμός απόμεινες κρυφός.

Πού πας του ονείρου ταξιδιώτη
στερνή αγάπη μου και πρώτη,
από το χρόνο τον προδότη
ποτέ δε γλίτωσε κανείς.

Πού πας πουλί κατατρεγμένο
πού πας κυνηγημένο τρένο,
σε ποιο σταθμό να περιμένω
μπροστά μου πάλι να φανείς;