Planet Caravan: Οτιδήποτε μη στατικό...

21 Μαρτίου 2015

Οτιδήποτε μη στατικό...

...

... έΝΑ (ταξίδι που) εγκαταλείπει τα βρωμερά νερά, αλλά και που συνδέεται με την επιστροφή στον προορισμό του.!
"ΑΝΕΥ ΟΡΙΩΝ, άνευ όρων"

Οι μύγες βαλσαμώνονται με βαλς !!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πού,
δεν ξέρω πότε,
όμως τα βραδιά κάποιος
κλαίει πίσω από την πόρτα
κι η μουσική είναι φίλη μας
και συχνά μέσα στον ύπνο ακούμε
τα βήματα παλιών πνιγμένων
ή περνούν μες στον καθρέφτη
πρόσωπα που τα είδαμε κάποτε
σ’ ένα δρόμο ή ένα παράθυρο
και ξανάρχονται επίμονα
σαν ένα άρωμα απ’ τη νιότη μας.
Το μέλλον είναι άγνωστο
το παρελθόν ένα αίνιγμα
η στιγμή βιαστική κι ανεξήγητη.
Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος
άλλους τους κράτησε
για πάντα το φεγγάρι.
Οι καγκελόπορτες το βράδυ
ανοίγουνε μ’ ένα λυγμό
οι ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο
κι η εξήγηση θα ‘ρθει κάποτε
όταν δεν θα χρειάζεται
πια καμία εξήγηση...

Τάσος Λειβαδίτης

Απαντώ στη σιωπή σου μ'ένα φως ήρεμο. Όσο και νά'ναι
σαν τον Ατλαντικό οι στιγμές μου ταραγμένες
όσο κι αν η καρδιά στα βάθη μου χορεύει όπως
μια φλόγα φωτιάς, το αίμα μου καίγεται σαν ένα
μακρύ δάσος σε μιαν απέραντη πλαγιά... όσο κι αν ένας
όμορφος ήλιος βασίλεψε,σου γράφω. Άν όχι τίποτε άλλο
σ'ένα μικρό φύλλο χαρτιού σου γράφω και σου στέλνω
το παιδικό μου αλώβητο χαμόγελο σαν ένα φεγγάρι
μέσα σε μια στέρνα...
Η σιωπηλή παρουσία σου μ'έμαθε πως σιωπή δεν υπάρχει...
Κι όταν τη νύχτα κοιτάζεις τον ουρανό
ακούω τ'αστέρι που πλέει μες στο βλέμμα σου.
Κι είναι αυτό που ακούω πολύ δυνατότερο απ'αυτο που γράφω
κι απ'αυτό που μπορώ να σου πώ. Όλα είναι γραμμένα...
Αρκεί να μπορεί να διαβάζει η καρδιά τα ψηφία της κτίσεως...
Οι στίχοι είναι αντίλαλοι. Αφουγκράζομαι στο άπειρο
το χαίρε των κόσμων που παραπλέουν ο ένας τον άλλον
χαιρετιώνται κι αποχωρίζονται.
Απόψε τελειώσανε όλες οι λέξεις μου...Πες πως είμαι
ένας ελεύθερος άνεμος που γυρνά μέσα στο μέλλον...
Πες τους πως εγώ κι ο ήλιος είμαστε πάντοτε σε πορεία...
Πές πως δε σου'γραψα τίποτα... Πως σου έστειλα μονάχα
το παιδικό μου χαμόγελο αλώβητο σαν ένα φεγγάρι
μέσα σε μια στέρνα...

Νικηφόρος Βρεττάκος

Ἔλα νὰ παίξουμε...
Θὰ σοῦ χαρίσω τὴ βασίλισσά μου
Ἦταν γιὰ μένα μιὰ φορὰ ἡ ἀγαπημένη
Τώρα δὲν ἔχω πιὰ ἀγαπημένη
Θὰ σοῦ χαρίσω τοὺς πύργους μου
Τώρα πιὰ δὲν πυροβολῶ τοὺς φίλους
μουἜχουν πεθάνει ἀπὸ καιρὸ
πρὶν ἀπὸ μένα
Ὅλα, ὅλα καὶ τ᾿ ἄλογά μου
θὰ στὰ δώσω Ὅλα, ὅλα
καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Μονάχα ἐτοῦτο τὸν τρελό μου
θὰ κρατήσω ποὺ ξέρει μόνο
σ᾿ ἕνα χρῶμα νὰ πηγαίνει
δρασκελώντας τὴν μίαν ἄκρη
ὡς τὴν ἄλλη γελώντας μπρὸς
στὶς τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα
στὶς γραμμές σου ξαφνικὰ
ἀναστατώνοντας τὶς στέρεες
παρατάξεις
Ἔλα νὰ παίξουμε...
Ὁ βασιλιὰς αὐτὸς δὲν ἤτανε
ποτὲ δικός μου
Κι ὕστερα τόσους στρατιῶτες
τί τοὺς θέλω!
Τραβᾶνε μπρὸς σκυφτοὶ
δίχως κἂν ὄνειρα
Ὅλα, ὅλα, καὶ τ᾿ ἄλογά μου
θὰ στὰ δώσω Ὅλα, ὅλα,
καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Μονάχα ἐτοῦτο
τὸν τρελό μου θὰ κρατήσω
ποὺ ξέρει μόνο σ᾿ ἕνα χρῶμα
νὰ πηγαίνει δρασκελώντας
τὴν μίαν ἄκρη ὡς τὴν ἄλλη
γελώντας μπρὸς στὶς τόσες
πανοπλίες σου μπαίνοντας
μέσα στὶς γραμμές σου ξαφνικὰ
ἀναστατώνοντας
τὶς στέρεες παρατάξεις
Ἔλα νὰ παίξουμε...
Κι αὐτὴ δὲν ἔχει τέλος ἡ παρτίδα...

Μανόλης Ἀναγνωστάκης

'Αφησέ με να 'ρθω μαζί σου.
Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι
δε θα φαίνεται που ασπρίσαν
τα μαλλιά μου.
Το φεγγάρι θα κάνει πάλι
χρυσά τα μαλλιά μου.
Δε θα καταλάβεις.
'Αφησέ με να 'ρθω μαζί σου.
'Οταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν
οι σκιές μες στο σπίτι,
αόρατα χέρια τ
ραβούν τις κουρτίνες,
ένα δάχτυλο αχνό γράφει
στη σκόνη του πιάνου
λησμονημένα λόγια
δε θέλω να τ' ακούσω.
Σώπα. Θα καθίσουμε λίγο
στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει
ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φανταστούμε
κιόλας πως θα πετάξουμε,
Το ξέρω πως καθένας
μονάχος πορεύεται στον έρωτα,
μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα.
Δεν ωφελεί.
Άφησέ με νάρθω μαζί σου...
Τούτο τον άστατο καιρό,
όσο να 'ναι, πρέπει
να φυλαγόμαστε.
'Εχει υγρασία τα βράδια
και το φεγγάρι δε σου φαίνεται,
αλήθεια, πως επιτείνει την ψύχρα;
Α, φεύγεις; Καληνύχτα.
'Οχι, δε θα 'ρθω.
Καληνύχτα.
Εγώ θα βγω σε λίγο.
Ευχαριστώ.
Γιατί επιτέλους πρέπει
να βγω απ' αυτό το τσακισμένο σπίτι.
Ν' ακούσω τα μεγάλα
βήματα της πολιτείας,
να μην ακούω τα βήματά σου,
μήτε τα βήματα του Θεού,
μήτε και τα δικά μου...

Γιάννης Ρίτσος

Σε θυμάμαι όπως ήσουν
το τελευταίο φθινόπωρο.
Ήσουν γκρίζος μπερές
και καρδιά σε γαλήνη.
Στα μάτια σου τσακώνονταν
του δειλινού οι φλόγες.
Και τα φύλλα έπεφταν
στο νερό της ψυχής σου.
Κολλημένη στα μπράτσα μου
σαν αναρριχητικό,
τα φύλλα μάζευαν την αργή
και ήρεμη φωνή σου.
Φωτιά της έκπληξης όπου
η δίψα μου καίγεται.
Γλυκός γαλάζιος υάκινθος
πλεγμένος στην ψυχή μου.
Νιώθω να ταξιδεύω
στα μάτια σου
σ' απόμακρο φθινόπωρο:
γκρίζος μπερές,
φωνή πουλιού
και καρδιά σπιτική
όπου μετανάστευαν
οι πιο βαθιές λαχτάρες μου
κι έπεφταν τα φιλιά μου
ζωηρά σαν κάρβουνα.
Από καράβι ουρανός,
από τον κάμπο λόφοι.
Η θύμησή σου είν' από φως,
από καπνό,
από λιμνούλα σε γαλήνη!
Πιο πέρα από τα μάτια σου
φλεγόντουσαν τα δειλινά.
Φύλλα ξερά φθινοπωρινά
τροβιλιζόνταν στην ψυχή σου.

Pablo Neruda, 1924
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

Θα 'ρθουν όλες μια μέρα,
και γύρω μου θα καθίσουν
βαθιά λυπημένες.
Φοβισμένα σπουργίτια τα μάτια τους,
θα πετούνε στην κάμαρα μέσα.
Ωχρά χέρια θα σβήνουν στο σύθαμπο
και θανάσιμα χείλη θα τρέμουν.
«Αδελφέ» θα μου πουν
δέντρα φεύγουνε
μες στη θύελλα, και πια δε μπορούμε,
δεν ορίζουμε πια το ταξίδι μας.
Ένα θάνατο πάρε και δώσε.
Εμείς, κοίτα,
στα πόδια σου αφήνουμε,
συναγμένο από χρόνια, το δάκρυ.
«Τα χρυσά πού 'ναι τώρα φθινόπωρα,
πού τα θεία καλοκαίρια στα δάση;
Πού οι νυχτιές με τον άπειρον,
έναστρο ουρανό,
τα τραγούδια στο κύμα;
Όταν πίσω και πέρα μακραίνανε,
πού να επήγαν χωριά, πολιτείες;
«Οι θεοί μας εγέλασαν, οι άνθρωποι,
κι ήρθαμε όλες απόψε κοντά σου,
γιατί πια την ελπίδα δεν άξιζε
το σκληρό μας, αβέβαιο ταξίδι.
Σα φιλί, σαν εκείνα που αλλάζαμε,
ένα θάνατο πάρε και δώσε.»
Θα τελειώσουν.
Επάνω μου γέρνοντας,
θ' απομείνουν βουβές, μυροφόρες.
Ολοένα στην ήσυχη κάμαρα
θα βραδιάζει, και μήτε θα βλέπω
τα μεγάλα σαν έκπληκτα μάτια τους
που γεμίζανε φως τη ζωή μου...

Κ. Γ. Καρυωτάκης

Το πνεύμα μου, σαν ουρανός,
σαν ωκεανός, σαν θάλασσα,
λύνεται απόψε στο άπειρο
χωρίς να βρίσκει αναπαμό.
Τις ζώνες γύρω του έσπασε
και ανατινάζεται θερμό
το πνεύμα μου σαν ουρανός,
σαν ωκεανός, σαν θάλασσα.
Σαν γαλαξίας απέραντος
το σύμπαν σέρνω στο χορό.
Ήλιο τον ήλιο γκρέμισα,
θόλο το θόλο χάλασα,
κι είμαι σαν μιαν απέραντη,
πλατιά γαλάζια θάλασσα,
που οι στενοί πάνω μου ουρανοί
δε μου σκεπάζουν το νερό.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
Eπειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη
ξέρω να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Aπό παντού, για το μικρό το πόδι
σου μέσ' στ' αχανή σεντόνια
Nα μαδάω γιασεμιά
κι έχω τη δύναμη
αποκοιμισμένη,
να φυσώ να σε πηγαίνω
μέσ' από φεγγερά περάσματα
και κρυφές της θάλασσας στοές
Yπνωτισμένα δέντρα
με αράχνες που ασημίζουνε
Aκουστά σ' έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το "τί" και το "έ"
Tριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα
εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι
κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Tο βρεμένο μουράγιο και η λάμψη
επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Tα δετά τριαντάφυλλα, το νερό
που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα
και πάντα εγώ η σκιά
που μεγαλώνει
Tο γερτό παντζούρι εσύ,
ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Eπειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα
κι εγώ η λατρεία που το
εξαργυρώνει:
Tόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Tόσο η στάλα στον αέρα,
τόσο η σιγαλιά Tριγύρω η θάλασσα
η δεσποτική
Kαμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Tόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Mέσ' στους τέσσερεις τοίχους,
το ταβάνι, το πάτωμα
Nα φωνάζω από σένα
και να με χτυπά η φωνή μου
Nα μυρίζω από σένα
και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Eπειδή το αδοκίμαστο
και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι
κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Eίναι νωρίς ακόμη μέσ' στον κόσμο
αυτόν αγάπη μου
Nα μιλώ για σένα και για μένα.

Οδυσσέας Ελύτης

Εδώ σε αγαπάω. Στα σκοτεινόχρωμα
πεύκα χτενίζει τα μαλλιά του
ο άνεμος. Φωσφορίζει η σελήνη
πάνω στ' αλήτικα νερά της θάλασσας.
Περνάνε μέρες, μέρες απαράλλαχτες,
αποπέμποντας η μια την άλλη.
Τα τούλια της ομίχλης σκίζονται
σε φιγούρες λεπτές ορχουμένων.
Ασημόχρυσος γλάρος πετιέται
μες απ' το δίσκο του ήλιου
που βασιλεύει.
Εδώ κι εκεί ένα άλμπουρο.
Και πάνω, στα ύψη, αστέρια.
Ω εκείνο εκεί το μαύρο σταυρωτό
ουρκέτο της βαρκούλας!
Κατάμονο.
Πετιέμαι κάπου
κάπου από το λήθαργο
κι είμαι μούσκεμα ως το μεδούλι.
Βουίζει κι αντιβουίζει το πέλαγος.
Κι εδώ είν' το λιμάνι.
Εδώ σ' αγαπάω.
Εδώ σ' αγαπάω εγώ!
Δεν πα' να σε κρύβει όσο θέλει ο ορίζοντας - ματαιοπονεί!
Εσένα σ' αγαπάω εγώ. επιμένω.
ακόμα και μέσα στην ψύχρα των γύρω πραγμάτων.
Κάθε τόσο φεύγουν τα φιλιά μου
και πάνε μαζί με τα καράβια εκείνα,
τα ποντοπόρα, και φτάνουν πέρ' απ' το τέρμα, στα εκείθε.
Κάθομαι εδώ παρατημένος σαν τις γέρικες άγκυρες.
Μαραζώνουν οι μόλοι βαρύτερα
μόλις έρχεται να δέσει εκεί το βράδυ.
Χαραμίζεται η ζωή μου
μέσα στην πείνα
που με τρώει αδίκως.
Αγαπώ αυτό που δεν έχω.
Είσαι μακριά εσύ, τόσο μακριά.
Ο καημός μου πιάνεται στα χέρια
με τ' ανελέητα δειλινά.
Έρχεται όμως μετά η νύχτα και
με καλοπιάνει με τραγούδια.
Και το φεγγάρι βάνει το γαϊτανάκι
των ονείρων να γυρνάει.
Με κοιτάν με τα μάτια σου από πάνω
τα πιο μεγάλα αστέρια. Κι εκεί που,
αγάπη μου, σε αγαπώ, τα πεύκα
μες στον άνεμο λαχταράνε
να τραγουδήσουν τ' όνομά σου
με τις πευκοβελόνες τους.

Pablo Neruda

Κρατώ λουλούδι
μάλλον. Παράξενο.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε κήπος κάποτε.
Στο άλλο χέρι
κρατώ πέτρα.
Με χάρη και έπαρση.
Υπόνοια καμιά
ότι προειδοποιούμαι
για αλλοιώσεις,
προγεύομαι άμυνες.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε άγνοια κάποτε.
Χαμογελώ.
Η καμπύλη του χαμόγελου,
το κοίλο αυτής της διαθέσεως,
μοιάζει με τόξο
καλά τεντωμένο, έτοιμο.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Και προδιάθεση νίκης.
Το βλέμμα βυθισμένο
στο προπατορικό αμάρτημα:
τον απαγορευμένο καρπό
της προσδοκίας γεύεται.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε πίστη κάποτε.
Η σκιά μου παιχνίδι του ήλιου μόνο.
Φοράει στολή δισταγμού.
Δεν έχει ακόμα προφθάσει να είναι
σύντροφός μου ή καταδότης.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε επάρκεια κάποτε.
Συ δεν φαίνεσαι.
Όμως για να υπάρχει
γκρεμός στο τοπίο
για να έχω σταθεί στην άκρη του
κρατώντας λουλούδι
και χαμογελώντας,
θα πει πως όπου να’ ναι έρχεσαι.
Φαίνεται από την ζωή μου
ζωή πέρασε κάποτε.

Κική Δημουλά

Ήξερες να δίνεσαι αγάπη μου..
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια
αν ολάκερη έχεις δοθεί..
Όλα μπορούσανε να γίνουνε
στον κόσμο αγάπη μου
τότε που μου χαμογελούσες..
Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωη μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου
αγαπημένη μου..
Μα και τι να πει κανείς..
Όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός
και τα μάτια σου τόσο μεγάλα..
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου
έζησα όλη τη ζωή..
Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα
και τότε όλα τα βράδια
κι όλα τα τραγούδια θάναι δικά μας..
Θά θελα να φωνάξω
τ'ονομά σου,αγάπη,
μ' όλη μου τη δύναμη..
Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο,
καμιά ελπίδα να μη πεθάνει..
Θε μου πόσο ήταν όμορφη
σαν ένα φωτισμένο δέντρο
μια παλιά νύχτα των Χριστουγέννων
Συχώρα με, αγάπη μου,
που ζούσα πριν να σε γνωρίσω..
Μισώ τα μάτια μου,
που πια δεν καθρεφτίζουν το χαμόγελό σου..
Θα σ' ακούω σαν τον τυφλό
που κλαίει,
ακούγοντας μακριά τη βουή μιας μεγάλης γιορτής
σ' αναζητάω σαν τον τυφλό,
που ψάχνει να βρει
το πόμολο της πόρτας
σ'ενα σπίτι που' πιασε φωτιά,
α, για να γεννηθείς εσύ
κι εγώ για να σε συναντήσω
γι αυτό έγινε ο κόσμος..
Κι εσύ, αγαπημένη, όταν με διώχνεις,
κλείνεις έξω απ' την πόρτα σου
έναν ολάκερο πικραμένο κόσμο..
Κι όταν δεν πεθαίνει
ένας για τον άλλον,
είμαστε κιόλας νεκροί..
Αν βρουν έναν άνθρωπο νεκρό
έξω απ' την πόρτα σου,
εσύ θα ξέρεις,
πως πέθανε σφαγμένος
απ' τα μαχαίρια του φιλιού,
που ονειρευότανε για σένα..
Ποδοπάτησε με,
να έχω τουλάχιστον την ευτυχία
να μ'αγγίζεις...

Τάσος Λειβαδίτης

Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος
της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα
τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει
χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει
σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση
για μέντωρα του
Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο
αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο “ι”
αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που
δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό
σε χαμόγελο, που κάνει την καρδιά
να κτυπά στα λάθη και
στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν “αναποδογυρίζει
το τραπέζι” όταν δεν είναι
ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του,
για την αβεβαιότητα
του να τρέξεις πίσω από ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του,
έστω για μια φορά στη ζωή του,
να ξεγλιστρήσει
απ’ τις πάνσοφες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει
το μεγαλείο μέσα του
Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του
παραπονούμενος
για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη
Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του
πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα
που δεν γνωρίζει ή δεν απαντά
όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει
Αποφεύγουμε τον θάνατο
σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως
για να ‘σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια
πολύ μεγαλύτερη από το απλό αυτό
δεδομένο της αναπνοής.
Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε
την θαυμάσια ευτυχία.

Pablo Neruda

Πάνε κι έρχονται οι άνθρωποι
πάνω στη γη. Σταματάνε για λίγο,
στέκονται ο ένας αντίκρυ στον άλλο,
μιλούν μεταξύ τους. Έπειτα φεύγουν,
διασταυρώνονται, μοιάζουν
σαν πέτρες που βλέπονται.
Όμως, εσύ, δε λόξεψες,
βάδισες ίσα, προχώρησες
μες από μένα, κάτω απ’ τα τόξα μου,
όπως κι εγώ: προχώρησα ίσα,
μες από σένα, κάτω απ’ τα τόξα σου.
Σταθήκαμε ο ένας
μας μέσα στον άλλο,
σα νάχαμε φτάσει. Βλέποντας
πάνω μας δυο κόσμους σε πλήρη
λάμψη και κίνηση,
σαστίσαμε ακίνητοι
κάτω απ’ τη θέα τους. Ήσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου
όλες τις στέρνες.
Ήσουνα φως, διαμοιράστηκες.
Όλες οι φλέβες μου έγιναν
άξαφνα ένα δίχτυ που λάμπει:
στα πόδια, στα χέρια, στο στήθος,
στο μέτωπο. Τ’ άστρα το βλέπουνε,
ότι: δυο δισεκατομμύρια
μικροί γαλαξίες και πλέον
κατοικούμε τη γη.

Ν. Βρεττάκος