Βράδια τώρα ξενυχτάω θέλω κάτι να σου πω
απ΄το στέκι σου περνάω ψάχνω μέρες να σε βρω
από μακριά κοιτάζω βλέπω ένα γνώριμο κακό
που του μοιάζω όπως σ΄έναν άλλο εαυτό
τίγρη είσαι και τα πίνεις σε πέτρινο κελί
τσιγάρο ανάβεις βάζεις τέρμα τη φωνή
κι απ' το παράθυρο ανάβει του κόσμου η βουή
που σε ρίχνει σε εξέδρα πλαστική
με θολωμένη τη ματιά εκστατικά χορεύεις
στις στροφές λύνεις ό,τι σφιχτά σε δένει
κι ό,τι πιάνεις είναι αυτό που καταστρέφει
την ηχώ απ' τη φωνή σου που επιστρέφει...
ξεναγός σε πεζοδρόμια του πόνου και της θλίψης
ρίχνεις τα δίχτυα σου σε φόβους και σε τύψεις
και στο κάλεσμα του δρόμου επιμένεις
να γυρνάς με τις σκιές σου να παλεύεις
Βικτώρια - Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου