Στην αγαπημένη μου Ξανθή
Ξεκίνησαν με τις πρώτες αχτίδες του ήλιου
φτερουγίσματα περιπλανήσεων
πάνω σε βράχους και κάστρα.
Στάθηκαν στη λησμονημένη
ακρόπολη κοιτάζοντας το αρχαίο
ιερό της Εφεσίας Αρτέμιδος.
Άγγιξαν το χώμα
και τις ξεθωριασμένες πέτρες
μ' ένα αίσθημα υποχρέωσης
για επικοινωνία με το θείο.
Κι έτσι όπως ανάδευαν τα ερείπια
ξεσπούσαν ξεχασμένες χαρές
από δημόσιες εκδηλώσεις,
ιδιωτικές γιορτές,
λατρείες μικρών θεών και ηρώων.
Πίσω από τα κλειστά φτερά τους,
κάτι ανεκπλήρωτες προσδοκίες έψαχναν
μάταια διευθύνσεις δόξας και φήμης.
Ανάμεσα σε χαλάσματα
και εκλάμψεις φωτός,
εκφάνσεις σύγχρονης ζωής, θλίψης και πόθου.
Τόσα ανώνυμα χρόνια
για πράγματα που ποτέ δεν συνέβησαν
ακόμα και για εκείνους που έφυγαν...
Η νοσταλγία των πρώτων παιχνιδιών
σκόνταψε στο εφήμερο της ζωής
και στο κενό της ανυπαρξίας.
Πέρασε η ώρα και έμειναν μόνες,
μακρινές και συνάμα ζωντανές, οι μνήμες,
να σκουπίζουν τα μάρμαρα και την ιστορία.
Και όταν ήρθε το μεσημέρι
στη θέα του καυτού ήλιου
τα φτερά τους βάρυναν,
ψυχές που χάθηκαν καταμεσής στον ουρανό,
έρημα κορμιά που αφέθηκαν
μια ηλιόλουστη μέρα του Αυγούστου
στο πέρασμα του χρόνου,
στην εγκατάλειψη του χώρου
και στη φθορά της ύπαρξης.
(Μένει τίποτα άραγε;
από εκείνα που ζήσαμε,
που αφήσαμε, που πήραμε
αλλά και για όσα ζητήσαμε και δεν πήραμε.
ή μήπως όλα χάνονται χωρίς ίχνος
σαν το γοργό φτερούγισμα της πεταλούδας;)
Σπασμένο Καράβι - Μπάσης Δημήτρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου