Το μαγικό χαλί του ουρανού

Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο - Πυξ Λαξ

Άγονη πλήξη μιας ζωής, δίχως έρωτα

της ερημιάς μου τέρας, της πόλης μου θηρίο μη με φοβάσαι

αλλοπαρμένη έκφραση οι τοίχοι σου θυμίζουν τον πρώτο σου έρωτα

οι πιο πολλοί αδιάφορα κενοί, σε λυγίζουν όπου και να 'σαι

στα σκοτεινά δρομάκια οι σκιές γλιστράνε επικίνδυνα

Στα ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα οι γυναίκες μισοκρύβονται πίσω απ' τη λήθη

Στα κολασμένα παζάρια της λεωφόρου οι αστυνόμοι

οι πλούσιοι επαρχιώτες μηχανόβιοι

μάσκες ακάλυπτες μικρές στο γύρο του θανάτου

που τρεμοπαίζουν τον άγγελο ή τον δαίμονα

στις άκρες των δακτύλων τους, ξημέρωμα Σαββάτου

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς

στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω

δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά

κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο

για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα

δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου

ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ

πολύ για σένα, πολύ για σένα

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς

στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω

δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά

κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο...

Στίχοι: Μάρω Βαμβουνάκη

Μουσική: Φίλιππος Πλιάτσικας

Πρώτη εκτέλεση: Πυξ Λαξ - Φίλιππος Πλιάτσικας

Το μαγικό χαλί του ουρανού

Έεεελααα πάμε μαζί! Χα, χα, χα…
δε μπορείς να με πιάσεις…!
Γυάλινη, αγάπη μου,
ποτέ δε θα με φτάσεις!

Ότι και να λες, Διάφανε μου
εμείς είμαστε… ένα!
Βλέπω την καρδούλα σου
πως χτυπάει για μένα!

Η Γυάλινη με τον Διάφανο, στολίδια υπέροχα, έπαιζαν όλη μέρα και παράβγαιναν με νάζια και γέλια σε ότι τους είχε καρφωθεί στο κεφάλι! Έπαιζαν, γελούσαν, χόρευαν και τραγουδούσαν, ξανά, όλη μέρα μαζί!

Όταν έδυσε πια ο ήλιος πήγαν και βρήκαν τους αγαπημένους τους φίλους. Βρισκόντουσαν συχνά το τελευταίο καιρό κάθε που σουρούπωνε, γιατί… υπήρχε λόγος σοβαρός!

Ααα, ήταν όλοι εκεί! Η Ξανθούλα με τα χρυσοστόλιστα μαλλιά της, η Χαμογελαστή με το υπέροχο μουτράκι της, η Σοφούλα με την γεμάτη καλοσύνη καρδιά της, ο Πολύχρωμος με όλων των λογιών τα χρώματα να τον στολίζουν και ο Χαρωπός με τη λυγερή του κορμοστασιά! Μόλις είχαν έρθει κι αυτοί. Πολλά χρόνια φίλοι, ο ένας αγκάλιαζε τον άλλο τρυφερά και συνεννοημένοι έκαναν έναν μεγάλο κύκλο πάνω από το φιλαράκι τους τον Ηλιαχτίδα. Τον είχαν δει τον τελευταίο καιρό να είναι αμίλητος και κουρασμένος.

Όλοι μαζί προσπαθούσαν να του φτιάξουν το κέφι. Η Ξανθούλα να τον αγκαλιάζει τρυφερά, η Χαμογελαστή να του λέει ανέκδοτα ξεκαρδιστικά, η Σοφούλα να του τραγουδά διαπεραστικά, ο Πολύχρωμος να τον χαϊδεύει γλυκά και ο Χαρωπός να του χορεύει μαγευτικά. Η Γυάλινη κι ο Διάφανος που ήταν λίγο πιο πέρα, να του τραγουδούν κι αυτοί, χορεύοντας, αγκαλιασμένοι:
Εμείς ξέρουμε γλυκέ μου
ποια είναι της κατάστασης σου η αιτία!
Μην κάνεις έτσι καλέ μου
πάντα υπάρχει μια δεύτερη ευκαιρία!

Άδραξε την

συγχώρησε τον εαυτό σου!

Πυρπόλησε την

θα ξαναβρείς το φυλαχτό σου!

Η διάθεση όλων ήταν μια γιορτή! Ο Ηλιαχτίδας όμως τίποτα! Δεν μπορούσε να συνέλθει και οι φίλοι του κουρασμένοι πήγαν να κοιμηθούν. Και αύριο μέρα ήταν. Είχε βραδιάσει για τα καλά: ο ουρανός λαμποκοπούσε φορώντας τα γιορτινά του, τα αστέρια ακτινοβολούσαν με την κάλλος τους, ενώ το φεγγάρι τους χαμογέλαγε από εκεί ψηλά, χαρούμενο και ευτυχισμένο… Ο αέρας εκείνο το βράδυ είχε κοιμηθεί από νωρίς και έτσι μια γαλήνια νύχτα είχε ξενυχτήσει την πλάση ολάκερη!

Οι φίλοι τελικά, σαν από ένστικτο, βλέποντας τόση ομορφιά, το ξανασκέφθηκαν και είπαν να γιορτάσουν εκείνη τη βραδιά μέχρι την ανατολή του ήλιου, χορεύοντας και τραγουδώντας για τον φίλο τους τον Ηλιαχτίδα!

Τότε, εντελώς ξαφνικά, ακούστηκε ένα μεγάλο πλάααατςςςς… Μεγάλη ησυχία απλώθηκε σε όλο τον βυθό ολόγυρα τους. Οι φίλοι τα έχασαν προς το παρόν και κοιτούσαν απορημένοι ένα μεγάλο φως να πλησιάζει… Έπειτα να σβήνει σιγά σιγά και ένα πλάσμα με γνώριμη μορφή να τους τραγουδά μελωδικά:
Είμαι η Φεγγαρολουσμένη
για δύο μάτια
έγινα έκπτωτη
κι ερωτοχτυπημένη…

Μαργαριτάρι του βυθού
σε είδα από ψηλά!
Λάμπεις όταν με κοιτάς
μη ξαναπέσεις χαμηλά!

Μα αν δε με θες πραγματικά
στεφάνι θα σου απλώσω…
Δεν με πειράζει που θα γενώ σκιά
το φως μου θα στο δώσω…

Ο Ηλιαχτίδας ξαφνικά ζωήρεψε· γέμισε με χρώματα, μέθυσε από την τόση ανέλπιστη ομορφάδα και όπως ήταν λογικό τραγούδησε κι αυτός εκστασιασμένος:
“Μαργαριταρένια μου, Φεγγαρολουσμένη”
έκπτωτο κι εγώ αστέρι γίνηκα, για δες
απ’ του πόνου τα βαθιά σημάδια…

Μέσα στη θάλασσα έπεσα την ανταριασμένη
να βρω φίλους και δροσιά, να… δες
απ’ του χρόνου τα δύσκολα χνάρια…

Μα ήρθες εσύ αστέρι μου
φως, να με γεμίσεις!
Να πάρεις τον πόνο μακριά
μόνο, να μη με αφήσεις!

Λουλούδι του απέραντου ουρανού
παντοτινά δικός σου!
Λαμπρό αστέρι θα είσαι στη καρδιά
για πάντα στο πλευρό σου!

Ενώ οι άλλοι προσπαθούσαν να συνέλθουν, ο Διάφανος και η Γυάλινη, έκλεισαν ευτυχισμένοι ο ένας το μάτι στον άλλο, και μια αγκαλιά, χάθηκαν στα γεμάτα φως νερά της θάλασσας από το λαμποκόπημα του ουρανού…

Οι άλλοι φίλοι δεν άργησαν να καταλάβουν! Είδαν τον Ηλιαχτίδα και την Φεγγαρολουσμένη να γίνονται κι αυτοί μια αγκαλιά, να υπερβαίνουν κάθε νόμο της Φύσης και με ταχύτητα φωτός, σβίιιιιννννννν, να σχίζουν τα νερά και να ξαναπαίρνουν την θέση τους… στο μαγικό χαλί του ουρανού…

Να χαθώ στα βήματά σου - Μπάμπης Στόκας

Δε θα ψάξω να βρω αφορμές

που σκοτώνουν τη νύχτα

δε θα ψάξω να βρω εραστές

που δε θέλουν να χάσουν

Αγκαλιά σου θα με βρει η αυγή

αγκαλιά σου θα με βρει η αυγή

Να κρυφτώ μες στη σκιά σου να

χαθώ στα βήματά σου

να χαθώ όπως δε μ' έχασες ποτέ

σου να χαθώ

Να κρυφτώ μες στη σκιά σου για ν'

αγγίξω την καρδιά σου

να κρυφτώ στους εφιάλτες σου σαν

ίσκιος να κρυφτώ

Θα κοιτάξω να μπω στο καράβι που

φεύγει το βράδυ

πελαργός που πήρε το φεγγάρι ξοπίσω

Αγκαλιά σου θα με βρει η αυγή

αγκαλιά σου θα με βρει η αυγή

Να κρυφτώ μες στη σκιά σου

να χαθώ στα βήματά σου

να χαθώ όπως δε μ' έχασες ποτέ

σου να χαθώ

Να κρυφτώ μες στη σκιά σου

για ν' αγγίξω την καρδιά σου

να κρυφτώ στους εφιάλτες σου

σαν ίσκιος να κρυφτώ...

Στίχοι: Μπάμπης Στόκας

Μουσική: Μπάμπης Στόκας

Πρώτη εκτέλεση: Πυξ Λαξ - Μπάμπης Στόκας

Φίλιππος Πλιάτσικας - Πόλη χιόνι

Γεμάτο δάκρυα στάζει το πέλαγος

Μοιάζει το χιόνι σου φέτος να καίει

Μοιάζει το μέλλον να είναι απροσπέραστο

Σ’ ένα παρόν που στενάζει και κλαίει

Είναι χλωμό του ουρανού το στερέωμα

Και τούτη η πόλη φαρμάκι να στάζει

Έχω πια χάσει καιρό το δικαίωμα

Να σ’ αντικρίζω καθώς θα χαράζει

Όσο μ’ αγάπησες τόσο σε πρόδωσα

Όσο με πρόδωσες σ’ είχα αγαπήσει

Όσο με άφηνες τόσο σε άφηνα

Κι όσο με μίσησες με έχω μισήσει...

Κλείνω τα μάτια και βλέπω το αύριο

Κι είναι ένα αύριο δίχως εικόνες

Ίσως να ζει η αγάπη μεθαύριο

Ίσως περάσουν κι αυτοί οι χειμώνες

Είναι η πόλη μας τώρα πια φάντασμα

Μοιάζει με πίνακα που έχει ξεβάψει

Κι έχει απομείνει μονάχα η θάλασσα

Να μου θυμίζει ότι έχω ξεχάσει

Έτσι κοιτάζω την πόλη που αγάπησα

Όταν σε είχα σε αυτή συναντήσει

Έτσι κοιτάζω την πόλη που άφησα

Όταν στην άβυσσο μ’ είχες αφήσει...

Στίχοι: Άντρη Θεοδώρου

Μουσική: Φίλιππος Πλιάτσικας

Πρώτη εκτέλεση: Φίλιππος Πλιάτσικας

Μάνος Ξυδούς - Εσύ εκεί

Εσύ εκεί κι εγώ στου πόνου τον παράλληλο βαρύς χειμώνας

και το κλίμα ακατάλληλο

Εσύ εκεί κι εγώ στου πόνου το υπόγειο να σε γυρεύω

σε μια ψεύτικη υδρόγειο

Εσύ εκεί κι ο έρωτάς σου διαταγή και τελεσίγραφο

Κι εγώ εδώ όλη τη νύχτα αγκαλιά μ' ένα αντίγραφο δικό σου

Εσύ εκεί κι ο έρωτάς σου διαταγή και τελεσίγραφο

Κι εγώ εδώ όλη τη νύχτα αγκαλιά μ' ένα αντίγραφο

Εσύ εκεί εσύ εκεί

Εσύ εκεί κι εγώ στου πόνου τα μεγάφωνα να τραγουδάω

της αγάπης τα παράπονα

Εσύ εκεί κι εγώ σκυμμένος στην κασέτα σου

να με ματώνει η φωνή σου και το ψέμα σου

Εσύ εκεί εσύ εκεί

Εσύ εκεί κι ο έρωτάς σου διαταγή και τελεσίγραφο

Κι εγώ εδώ όλη τη νύχτα αγκαλιά μ' ένα αντίγραφο

Εσύ εκεί εσύ εκεί...

Στίχοι: Κυριάκος Ντούμος

Μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος

Πρώτη εκτέλεση: Πυξ Λαξ - Μάνος Ξυδούς

Φίλιππος Πλιάτσικας - Που να σου εξηγώ

Πού να σου εξηγώ πως έτσι σαν κουφάρι μένω,

να μετρώ το χρόνο που θα χρειαστώ να χωνέψω τη λογική.

Δε με υπολόγισες καλά, όφειλες ξέρεις.

Το χρόνο θα τον πάρω και τότε θα γελάσω δυνατά,

τ’ άδεια σου μηχανουργήματα θα τα ξεσκίσω

και θα τα στείλω πίσω σ’ ένα φάκελο γεμάτο σκόνη.

Θα μάθω για σένα όλες τις γλώσσες του κόσμου ετούτου

και θα καθίσω μαζί σου ατελείωτες ώρες

δίπλα στο παράθυρο του τρένου

να δούμε τον κόσμο από άλλη μεριά,

νέα Έλλη, νέα Ιθάκη, νέα Αμέρικα.

Πού να σου εξηγώ πως δεν πονάω πια,

πού να σου εξηγώ πως δε σε ξέρω πια

κι ας ξέρω τον καιρό στα μέρη που θα πας,

μα ορίζοντα ανοιχτό να βρίσκεις να περνάς.

Κοιτάζω τώρα πίσω, τι να κρατήσω

και ποια ζωή να ζήσω,

πώς να σου εξηγήσω;

Κοιτάζω πάλι πίσω, τι να κρατήσω

και ποια ζωή να ζήσω,

πώς να σου εξηγήσω;

Πού να σου εξηγώ πως έτσι σαν κουφάρι μένω…

Στίχοι: Σταύρου Θεοδώρα

Μουσική: Πλιάτσικας Φίλιππος

Πρώτη εκτέλεση: Φίλιππος Πλιάτσικας

Στίχοι Απαγγελίας: Σταύρου Θεοδώρα