Αν ήταν όλα αλλιώς

Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας...

Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει...

Αν στην προβλήτα μας περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα, όλοι αυτοί που αγαπήσαμε...

Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή, για να βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι...

Τι απερισκεψία κι αυτή! Πάντα τους ληστές τούς περνούσαμε για κατατρεγμένους.

Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε τις καταιγίδες...

Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση...

Πόσος χαμένος χρόνος, αλήθεια!

Aν... Αν...

Αν ήταν όλα... αλλιώς! Μα τότε, πώς θα ξεχωρίζαμε το φως που κλείνουν μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας;

Αύριο θα φτιάξω στον αργαλειό εκείνη τη βάρκα που σχεδίασα, με τιμονιέρη το γλάρο... Αύριο θα πάω στο λιμανάκι από νωρίς, να δω τις ανθισμένες πικροδάφνες... Αύριο θα βάψω τα μαλλιά μου κόκκινα και θα αγοράσω το πράσινο φουλάρι που μου άρεσε... Αύριο... Αύριο...

Αχ, αυτές οι μικρές, ασήμαντες επενδύσεις στο αύριο, που σε βγάζουν τελικά από τη λασπουριά σου. Τι πολύτιμη συνταγή!

Γλυκά γλυκά, κοντά στη σόμπα ή στο ανοιχτό παράθυρο, χαϊδολογούσε την ψυχή της και την αποκοίμιζε. Πολύ θέλει η ψυχή για να αρχίσει να βυζαίνει το δάχτυλό της;

Μερικά ακόμη αποσπάσματα όπως καταλάβατε ήδη, μιας από τις αγαπημένες μου Ελληνίδες συγγραφείς. Αυτό το βιβλίο το αφιερώνω στο καλοκαίρι του 2009

Αν ήταν όλα αλλιώς
Αλκυόνη Παπαδάκη
Απόσπασμα

Τσανακλίδου Τάνια - Μια Αγάπη Μικρή

Απόψε η αγάπη μας θα γίνει ένα τραγούδι

στ’ αστέρια θα φτάσει ψηλά

ζωής λευκό λουλούδι.

Μη με ρωτάς γιατί πονώ

τα μάτια σου όταν κοιτάζω

βαθιά κρυμμένο μυστικό

το βλέμμα σου φορώ

κι αλλάζω.

Πίστεψα κι άφησα γι' άλλη μια φορά

τη φωτιά της ψυχής να μ' αγγίξει ξανά

με πράγματα, λόγια δικά μας μοναδικά

μιας αγάπης μικρής η βροχή ξεκινά

Μη σταματάς.

Στα όνειρά μας έρχεται, τα δίνει και τα παίρνει

Δεν ξέρω αν θ’ αντέξουμε σε αυτό

το κάτι που μας δένει.

Το χέρι μου στο στήθος σου

χαράζει μιαν αλήθεια

στο βάθος του ορίζοντα ο έρωτας

δε γίνεται συνήθεια.

Πίστεψε κι άφησε γι' άλλη μια φορά

τη φωτιά της ψυχής να σ' αγγίξει ξανά

με πράγματα, λόγια δικά μας μοναδικά

μιας αγάπης μικρής η βροχή σταματά.

Μη σταματάς

Να μ' αγαπάς.

Μη σταματάς

Να μ' αγαπάς...

Στίχοι: Τάνια Τσανακλίδου

Μουσική: Μιχάλης Δέλτα

Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου