/ - Μοναχικότητα - /

Να είσαι απλός
και περιττός
αυτό 'ναι κάτι

Να μη 'σαι τίποτα
(ούτε απαραίτητος)
επίσης είναι

Να κλείνεις με νόημα
(βλακείας ένεκεν)
το 'να σου μάτι

Κάνε το κι έσω
ημιβέβαιος
και μείνε

Μείνε ημιόχις
ημιναινές
- κράτα ημιπόζα

Έσω ημίβλεπτος
ημιαν-φάς
και -τότε- τέλεια

η φήμη θάρτει σου
σαν μια Κυρία
ημιμιμόζα

λίγον τι κρύα
και λίγον μπλάβη
από τα γέλια...

Ημιολόκληρον

Ουλαλούμ Νικόλας Άσιμος (Ποίηση Γιάννη Σκαρίμπα) 

'Ήταν σα να σε πρόσμενα κυρά,
απόψε που δεν έπνεε όξω ανάσα,
κι έλεγα: Θα 'ρθει απόψε απ' τα νερά, κι από τα δάσα!

Θα 'ρθει αφού φλετράει μου η ψυχή
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι,
και θα μυρίζει φώτα [ήλιο] και βροχή το νιο φεγγάρι!

Και να, το κάθισμά σου συγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μου αγριομέντα,
και να μαζί σου κιόλας αρχινώ, χρυσή, κουβέντα.

Πως να... θα μείνει ο κόσμος με το "μπα"
που μ' έλεγε τρελόν, πως είχες γίνει καπνός
και - τάχας - σύγνεφα θαμπά, προς τη σελήνη...

Νύχτωσε και δε φάνηκες εσύ...
Κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωϊμένα! -
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα), χρυσή, κ' εσύ με μένα!

Τόσο πολύ μ' αγάπησες, κυρά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
πάταγα γω - στραβός - μες στα νερά; κ' εσύ κοντά μου!