Run into the shadow... listen to the wind blow

 

 Ήταν ένας νέος ωχρός. Καθόταν στο πεζοδρόμιο.

Χειμώνας, κρύωνε.

Τι περιμένεις; του λέω.

Τον άλλον αιώνα, μου λέει.

"Που να πάω"

Όσο για μένα, έμεινα πάντα ένας πλανόδιος πωλητής αλλοτινών πραγμάτων,

αλλά... αλλά ποιος σήμερα ν' αγοράσει ομπρέλες από αρχαίους κατακλυσμούς.

"Χρωματίζω πουλιά και περιμένω να κελαηδήσουν"

Αλλά μια μέρα δεν άντεξα.

Εμένα με γνωρίζετε, τους λέω.

Όχι, μου λένε.

Έτσι πήρα την εκδίκησή μου και δε στερήθηκα ποτέ τους μακρινούς ήχους.

"Τραγουδάω, όπως τραγουδάει το ποτάμι"

Κι ύστερα στο νοσοκομείο που με πήγαν βιαστικά...

Τι έχετε, μου λένε.

Εγώ; Εγώ τίποτα, τους λέω. Μόνο πέστε μου γιατί μας μεταχειρίστηκαν,

μ' αυτόν τον τρόπο.

Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι.

Τους συγχωρώ έναν-έναν όλους.

Άλλοτε πάλι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα,

αλλά εκείνη αρνείται.

"Όμως απόψε, βιάζομαι απόψε,

να παραμερίσω όλη τη λησμονιά

και στη θέση της ν' ακουμπήσω,

μια μικρή ανεμώνη."

Κύριε, αμάρτησα ενώπιόν σου, ονειρεύτηκα πολύ

"μια μικρή ανεμώνη." έτσι ξέχασα να ζήσω.

Μόνο καμιά φορά μ' ένα μυστικό που το 'χα μάθει από παιδί,

ξαναγύριζα στον αληθινό κόσμο, αλλά εκεί κανείς δε με γνώριζε.

Σαν τους θαυματοποιούς που όλη τη μέρα χάρισαν τ' όνειρα στα παιδιά

και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ' τους αγγέλους.

Ήτανε πάντοτε αλλού.

Και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο

κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί.

"Sos, Sos, Sos, Sos

Φυσάει απόψε φυσάει,

τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι φυσάει,

κάτω από τις γέφυρες φυσάει,

μες στις κιθάρες φυσάει.

Φυσάει απόψε φυσάει,

μες στις κιθάρες φυσάει.

Δώσ' μου το χέρι σου φυσάει,

δώσ' μου το χέρι σου."

                                                               Τάσος Λειβαδίτης

Είναι χειμώνας ίσως και καλοκαίρι
δεν θυμάμαι ακριβώς
Αυτά τα ίσως και τα αχ πονάνε σαν καρφιά
στο τσιμέντο της ταράτσας
Πώς  να ημερέψουν τα γιατί
αν δεν πάψουν τα ερωτήματα
Βρε δε μπα να ελπίζεις ότι θέλεις
δεν σε ακούει κανείς εκεί πάνω
Πάει να σπάσει το κεφάλι μου
πότε θα κάνει ευτυχία;
Και εγώ εδώ να γυρίζω το χρόνο
και η Γη να γυρίζει στην ταράτσα του ονείρου
Γύρω από τον ήλιο, γύρω από τον ήλιο

μέχρι το θάνατο

Καληνύχτα ήλιε

Δημήτρης Ζερβουδάκης – Αυτό το αχ να μην το λες

Με τα θαλασσινά πουλιά
ποτέ σου μη τα βάζεις
γιατί είναι ταξιδιάρικα
μόνα και πεισματάρικα
και γρήγορα τα χάνεις

Αυτό το αχ να μην το λες
το λες να μην το ξαναλές
για θα σου γίνει πάθος

Γιατί θα γίνει τελικά
αυτό το αχ στην μοναξιά
το πιο βάρυ σου λάθος

Απ’ όλα τ’ άστρα του ουρανού
ένα είναι που σου μοιάζει
κείνο που βγαίνει την αυγή
γράφει τη πιο τρελή γραμμή
και τ' άλλα σκοτεινιάζει

Θεέ μου χαράς του του πουλιού
όπου πετάει στα ύψη
όπου αγαπά εκεί πατά
τη πιο ελαφριά περπατησιά
και του περνάει η θλίψη

Είμαι καράβι από χαρτί
στα χεριά μ' έχει ένα παιδί
στου κόσμου τη πλημμύρα
και αναρωτιέμαι τι θα πει
αυτό το αχ και το γιατί
τι να μου γράφει η μοίρα

Αυτό το αχ να μην το λες
το λες να μην το ξαναλές
για θα σου γίνει πάθος

Γιατί θα γίνει τελικά
αυτό το αχ στην μοναξιά
το πιο βαρύ μας λάθος