Still Alice

Νυχτερινή πτήση στο Σαν Φρανσίσκο.
Κυνήγι του φεγγαριού σε όλη την Αμερική.
Θεέ μου, έχουν περάσει πολλά χρόνια
από τότε που μπήκα σε αεροπλάνο.
Όταν ανέβουμε στα 35.000 πόδια, 
θα έχουμε πλησιάσει την τροπόσφαιρα.

Τη μεγάλη ζώνη ήρεμου αέρα.
Όσο κοντά μπορούμε να φτάσουμε στο όζον.
Ονειρεύτηκα ότι είμαστε εκεί.
Το αεροπλάνο παρέκαμψε την τροπόσφαιρα,
τον ασφαλή αέρα και πλησίασε
τον εξωτερικό δακτύλιο,
το όζον, που ήταν τραχύ και σχισμένο
ξεφτισμένα μπαλώματα σαν παλιό τουλπάνι
κι αυτό ήταν τρομακτικό.

Αλλά είδα κάτι, που μόνο εγώ μπορούσα να δω
λόγω της εκπληκτικής μου ικανότητας
να βλέπω τέτοια πράγματα.
Ψυχές που ανέβαιναν
από τη γη κάτω χαμηλά
ψυχές των νεκρών που πέθαναν
από την πείνα, τον πόλεμο, την πανούκλα
και αιωρούνταν προς τα πάνω
σαν αλεξιπτωτιστές από την ανάποδη
με πόδια και χέρια ανοιχτά στριφογυρνώντας.

Και οι ψυχές αυτών που έφυγαν,
ένωσαν τα χέρια, ένωσαν τους αστράγαλους
και σχημάτισαν έναν ιστό,
ένα μεγάλο δίχτυ από ψυχές.
Και οι ψυχές ήταν τρία ατομικά μόρια οξυγόνου
της ύλης του όζοντος
και ο εξωτερικός δακτύλιος
τις απορρόφησε και επιδιορθώθηκε.

Επειδή τίποτα δεν χάνεται για πάντα.

(Σε αυτό το κόσμο,
υπάρχει ένα είδος επίπονης προόδου.
Επιθυμούμε αυτό που αφήσαμε πίσω μας,
και ονειρευόμαστε το μέλλον.
Τουλάχιστον εγώ έτσι νομίζω.)

Tony Kushner

Still Alice 2014