'Ενα μικρό πολύ μικρό κουβάρι
γυρνάει σε τόπους μακρινούς
ξετυλίγει τις νύχτες μ 'ενα λυχνάρι
κλείνει πόρτες και σταθμούς
Δεν στέκει λίγο στο φανάρι
χάνεται σε δρόμους αινιγματικούς
υπακούει στο άρωμα που αφήνει το φεγγάρι
στα χρόνια που πετούν με αναστεναγμούς
Κάθε μέρα φεύγει απο το συρτάρι
όλο και πιο μακριά απο τους διπλανούς
δάκρια και ρόδα ντύνουν το μαξιλάρι
λογαριάζει εμμονές και δισταγμούς
Με την Άνοιξη μαλώνει στο χορτάρι
μιλάει για ανθρώπους διονυσιακούς
ανακαλεί τη μνήμη στο αέναο σκοτάδι
ανασαίνει πάνω σε χτύπους διαχρονικούς...
Μόνο - Καρυωτάκης Σπανός Πουλόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου