30 Μαΐου 2015

Μικρά Άρκτος.!




Κάθε που καίει η μικρή Άρκτος 
το σώμα της νύχτας, 
στα χέρια μου αφήνει το ανέφικτο.
Ξεσκονίζω τα παλιά μου κομμάτια 
και καίω μέσα μου σπασμένους ήλιους 
σε ρυθμό μυστηριακό.
Νιώθω να χάνονται τα μεγαλύτερα όνειρα
και ακούω το χρόνο να γελάει 
σαν δολοφόνος μανιακός.

Αισθάνομαι όπως ένας μετανιωμένος ληστής
που λογαριάζει τα χρωστούμενα
στους ταξιδιώτες του ονείρου,
δίχως γαλήνη, μέσα στη φωτιά μου
σιγοψιθυρίζω όσα ορκιζόμουν
κάποια μικρή στιγμή στη ζωή μου να βρω.

Έπειτα μ' ένα άλλοθι ντυμένο με μωβ μελάνι
διασκορπίζω τις σκέψεις των ματιών μου
και διορθώνω πρόχειρα τις λιγοστές ελπίδες
που ηχούν τη θολή μοναξιά μου...

Πριν ξημερώσει βιαστικά ρίχνω
μια τελευταία κραυγή στη ψυχή μου
και τη βλέπω ρυθμικά να αιωρείται 
στο γύψινο ταβάνι
κοιτάζοντας το άστρο που στέκει 
στο Βορρά μελαγχολικό.


Αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι - Papercut Remix

   

Δεν υπάρχουν σχόλια: